كفشهايم را مي پوشم و چمدانم را به دست ميگيرم و به مقصد مي انديشم. به نا كجا آبادي كه مرا در خود فرو خواهد برد.
فرياد خواهم زد... خداحافظ من دارم ميروم ، اينجا ديگر سرزمين من نيست .لطفاً مرا فراموش كنيد .
قصه آن دخترك بدون سرزمين را .... من گمشده ام
و ديگر هرگز ... هرگز خودم را پيدا نخواهم كرد ...
مدتهاست كه دارم به رفتن مي انديشم .كارم شده سبك و سنگين كردن فايده هاي رفتن و نرفتن و زيان هاي ماندن.
و خدا مي داند كه هنوز ترس از رفتن ،مثل خوره ته دلم را مي خورد و حسرتش روحم را.
من اينجا زندگي مي كنم در بهشت خانواده ، خيلي ها به حرفهايم مي خندند ، خيلي ها فكر مي كنند قدر نمي دانم .
خيلي ها هم اين روزها فكر مي كنند اين هم براي من مثل مد شدن كفش و لباس است و مي گويند فراموش مي كنم.
اما من ... اين من قدر نشناس بچه ... كه خيلي چيزها را نمي فهمد... كه خيلي چيزها را نمي داند ، من مي خواهم بروم.
دور بشوم و از آن دورها به اين زندگي نگاه كنم. به چيزهايي كه دارم به چيزهايي كه بدون اينكه بفهمم از دست داده ام.
به خدا به پيغمبر بعضي وقت ها براي اينكه قدر بهشت را دانست بايد جهنم را تجربه كرد .
بايد حتي حس غليظ و نامفهوم نا امني را حس كني تا حرمت دست هاي پدرت را نگه داري.
بايد تنهايي غليظ يك خانه را تنهايي به دوش بكشي تا حضور گرم مادرت را قبل از اينكه واقعاً در لايه هاي زندگيت
از دستش بدهي قدر بداني...
مي خواهم بروم به بالاي يك بلندي و از آنجا به زندگيم و به خود "من" نگاه كنم .كم و زيادها را بفهمم ...
قدرشناس باشم ... اصلاً مي خواهم بروم كه همين قدر شناسي را بفهمم، ياد بگيرم ...
اين رفتن ، اين رفتن لعنتي ، كه اين روزها اسمش هم گناه كبيره زندگي من شده است، بدجور دارد اذيتم مي كند.
اين دگر من نيستم، "من" نيستم
حيف از آن عمري كه با "من " زيستم
نظرات شما عزیزان:
اگر بازدید وبلاگتان کم است پیشنهاد میکنم کد افزایش بازدید ما را در وبلاگ خود قرار دهید تا شاهد افزایش امار نزولی خود باشید.
برای دریافت کد به لینک زیر بروید
http://www.linkaddurl.ir/coding.php
تبادل
لینک هوشمند
