مي خواهم از كسي بنويسم كه حسابي دلم هوايش را كرده
از كسي كه زندگي بدون او يعني تباهي و پوچي
از خدايي كه فراموشيش كار هر روزمان شده
خدايي كه با تمام نشانه هاي زيباي وجوديش خيلي غريبانه در دل ها نشست است
آنقدر غريب كه انسانها خود را قادر به انجام هر كاري ميدانند
بي آنكه ذره اي به اين فكر كنند
دست و عقل و تمام اعضاي بدن را خدا در اختيارمان قرار داده است
آري خداي من، خداي مهربان من ، به خودت قسم من نيز گاهي سخت دلم مي گيرد
از اينكه چگونه به اين دنيايي كه تو آفريدي بد وابسته مي شويم
و ديگر هيچ چيزي جز خودمان ارزشي پيدا نمي كند
آنقدر وابسته زيبايي هايش مي شويم كه تك زيباي عالم را به باد فراموشي مي سپاريم
خدايا خودت ميداني در سخت ترين لحظه هايم نيز از يادت قافل نبودم
حتي در لحظه هاي از دست دادن عزيزانم
چرا كه ميدانم مقصد تو هستي و همه چيز به سوي تو باز آيد
خدايا باز تو ميداني براي هيچ چيزي طمع نكردم و از داشته هايم گذشتم
كه همگان نيزه بهره ببرند تا شادي ها را با هم شريك شويم
اما بسيار تأسف خوردم از غرورهاي بيجا ، از دو رويي ها و دروغ ها
و از دست كساني كه زندگي ديگران را به ازاي خوشنودي خود سياه و تباه مي كنند
تا به داشته هاي خود بيفزايند و افتخار كنند،بي آنكه بدانند همه مسافريم
و هيچ چيزي جز خوبي ماندگار نيست
خدايا نگذار شيطان درونمان ياد تو را از ما بگيرد كه هيچ چيز تو نمي شود
خدايا از من نگير نشانه هاي پر محبتت را در اين روزهايي كه بغضم هواي شكستن دادر و چشمانم ميل بتريدن
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
