مي نويسم...
مي نويسم
به ياد روزهاي انتظار
به ياد لحظه هاي فراق
به ياد چشم هاي اشكبار
به ياد سينه هاي داغدار
مي نويسم
به ياد خلوت هاي غمبار
به ياد غروب هاي دلگير
و طلوع حسرت بار
به ياد الهه ي پاك نجابت
از تمام قصه هاي خود پر كشيده ام
وقتي كه فرصت ماندن گذشته است
وقتي كه از سكوت دلتنگ لحظه ها
تابوت مرگ به خانه من بازگشته است
بايد براي هميشه بمانم در اين غروب؟
بايد كه غصه و غم را صدا كنم؟
بايد كه غرق در لحظه هاي دلتنگيم شوم؟
نه هرگز چنين نخواهم كرد
مي خواهم بمانم زيرا.......
در بن بست هم راه آسمان باز است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
